dinsdag 28 februari 2012

Stikken voor dummies - Part I.

Het is hier weer een tijdje stil geweest. Maar dat wil nu niet onmiddellijk betekenen dat ik niets heb uitgewreten, die voorbije weken. (Fronst de wenkbrauwen bedenkelijk)
Neen, toch niet. Ik deed wel wat. Ik flockte bijvoorbeeld, daar wordt ik zo stilaan pro in. Maar ik ben daar nog nooit mee komen stoefen geloof ik, omdat ik meestal niet de juiste 'gear' heb om schoon foto's te trekken voor ik de gegadigden gelukkig maak. Endus, zo sporadisch nen keer, maak ik dat achteraf goed. Zoals bij deze.

Voor een vijfjarige jonkvrouw die het nogal heeft voor de Disney-prinsessen zocht ik mijn heil op de website van een nader niet genoemde verfproducent. Ik had het niet zo voor die afgestompte punten, dus daar maakte ik mijn eigen versie van. Met dank aan Het Lief, dat mij gewillig hielp snijden en perforeren.


Strijken op fleece, dat had toch wat voeten in de aarde. Mijn moeder wist dat mijn fleece aan mijn ijzer ging blijven plakken, en ook 'tinternet' voorspelde niet veel beters, integendeel wees het mij op de nodig gevaren van smeltende vezels en verder meer. Maar ik laat mij niet zomaar temmen, als ik iets in mijn hoofd heb dan moet dat -bij voorkeur op onrealistische termijn- in actie worden omgezet. Ik las dus iets bij hen en besloot mij aan het zakdoek-experiment te wagen. Met succes. Al moet ge der soms nog eens extra overgaan. En nog eens. En vervolgens nog nen keer. Dat gaat dan soms ook gepaard met de nodige 'zie-je-wel-blikken' van menig gezinslid.
Groot was mijn jolijt en nog groter mijn voldoening dat ik mijn gelijk haalde. Ge zijt nen betweter of ge zijt het niet.

En uiteindelijk werkte ik ook aan de langverwachte bonding met mijn masjien. Dat ding stond al ettelijke weken op mijn rek, mij aanstarend terwijl ik schaamteloos avond na avond in de zetel hing. Vrijdag kon ik de priemende blikken niet langer verdragen, en ging ik aan de slag. Na de ritstasjes had ik gemerkt dat ik echt wel een dummie eerste-klas was, hoewel ik mijzelf graag anders voorlieg. Maar vanavond begint mijn turbo-reeks naailessen en ik kon mijn materiaal toch niet zomaar in mijn zak zwieren?

Bias, dat is nog altijd niet mijn beste vriend. Toen ik halverwege dan ook nog zonder viel, moest ik dat zo half en half oplossen en dat oogde niet al te proper. Er werd dus wat camouflage-gefoefeld. Maar al bij al ben ik relatief tevreden. Het gaat dicht en mijn gerief blijft zitten, 't is een begin.

Vooraan

Met voorzakje voor de schaar, sluit met velcro. Links en rechts ziet u de rood-witte-bollencamouflage.

Achteraanzicht.

Binnenin, geen voering - te lui.

En een bloem.

Ik denk dat ik die camouflage nog ga gebruiken om via ringen een extra zakje te bevestigen voor naalden. Ik brak er immers twee op 6 lagen tafelzeil + biaslint. Mijn masjien is daar blijkbaar toch iets té basic voor. 'Very basic', volgens de producenten zelf. Niet dat Sieselaajn zich dat aantrekt.

Nu kijk, ik kan naar de les vertrekken met geordend gerief, dat stemt mij gelukkig, en daar heeft iedereen baat bij.

Ik ontving ook nog 2 awards, maar daar blog ik later over. Ik dank de dames alvast bij voorbaat.

Á Bientôt,

Sieselaajn.

donderdag 9 februari 2012

De Léonie-tas.

Omdat 'De Emilie-tas - the sequel' nogal onnozel klinkt, gaf ik deze tas een nieuwe naam. En ook wel omdat het een compleet ander model is.
Net als bij de Emilie-tas, vertrok ik vanuit de breedte van de tashengsels. En toen ging ik maar door, en door en door - tot ik vond dat mijn voorpand wel lang genoeg was. En al'n sjanse dat ik net toen besliste om te stoppen, want ik hield op het einde nog net 1m Zpaghetti over.





Voorlopig moet U het met gsm-foto's doen, want Het Lief en ik Kamperen tegenwoordig op 3 verschillende locaties. Ik moet U vast geen tekeningske maken bij de olijke -en tevens überoverzichtelijke- verspreiding van ons gerief. (Laatste zin mag U lezen met enige vorm van sarcasme.)
Ik beloof U plechtig betere foto's eens ik een camera in mijn handen krijg!

Het werd een groene tas dus, op bestelling. Ik zorgde deze keer voor een sluiting. Een voering lijkt me niet nodig, omdat de materie iets dikker was, daarom minder grote gaten sloeg tussen de steken door. Ik was ook aangenaam verrast dat er maar 1 keer een knoopje te vinden was in die hele bol Zpaghetti. Dat de twee eindjes met onbegrijpelijk felgele stiksels aaneen waren gezet, zal ik verder buiten beschouwing laten.

En omdat ik vandaag in een minder luie bui ben dan gisteren, zal ik U ineens het patroon meegeven ook:

EEN - VOOR- & ACHTERPAND

R0: Ik werkte met haaknaald 12, en haakte 13 lossen. 
R1: 1 keerlosse en vervolgens een vaste in elke steek, te beginnen vanaf de 2e van de haaknaald.  
R2: Opnieuw een keerlosse en een rij vasten, in elke steek 1. 
R3: Opnieuw vasten, maar na de keerlosse haak je 2 vasten in de eerstvolgende steek, vervolgens in elke steek 1 vaste tot de laatste steek, daar ga je weer meerderen met 2 vasten in dezelfde steek.  
R4-Rx: [1 keerlosse en vaste in elke steek, niet meer meerderen/minderen.]
[Dit] hou je aan tot je de gewenste lengte hebt.  
Afzetten.  
R0-Rx herhalen voor het achterpand.

TWEE - PANDEN AANEENZETTEN

De grijze tas haakte ik aaneen, dit gaf een soort van plat vlak op de boden, wat op zich wel handig is, maar nu besloot ik om de twee delen aan elkaar te rijgen. Ik gebruikte hiervoor een stopnaald met een groot oog, soms wat prutswerk om de volledige streng door het oog te prutsen. Ik legde de twee lappen met de goede kant opeen (goede kant = kant waar je geen knopen -die in de Zpaghetti liggen- kan zien) en rijgde vervolgens telkens de buitenste lussen van de steken aaneen. Dit gaf het mooiste resultaat bij het keren. Als U niet begrijpt wat ik bedoel kan ik wel eens wat foto's maken daarvan.

SLUITING                                                                                                                                               

Ik haakte nog wat lossen en bevestigde die in het midden als sluiting. Zet de knop met voldoende steken vast, maar niet té vast, want dan past de dikke streng er niet achter.

DE HENGSELS

De hengsels bevestigde ik met lussen door de twee uiterste steken links en rechts. Ik verdeelde de lussen over twee steken, kwestie van het gewicht ook te verdelen. Ik werkte de overige eindjes weg door ze in het haakwerk te weven.

Zo, nu kan U ook aan de slag.


En tot slot, wat vindt U? Kan Léonie er mee door, of zag U toch liever het Emilie-exemplaar?

À Bientôt,

Sieselaajn.

Rantouzeler.

Afgelopen weekend, in de gezellige zithoek van een champagneboerin te Reims, werd een boekje bovengehaald met stokoude lokale begrippen. 'Rantouzeler' was'r zo één. Het betekent: 'zich van top tot teen in het nieuw kleden'.

Awel, ons huis is daarmee bezig. 't Is te zeggen, wij zijn daarmee bezig. Maar het huis plukt er de vruchten van. En later wij ook wel. En nu stop ik met zeveren en laat U gewoon zien wat ik bedoel.

Nieuwe achterwand voor de keuken en het eerste gestorte beton, met opstap naar de zithoek.

Opstap naar de zithoek, ook hier moet nog beton komen.

Nieuwe muur

Badkamer, eveneens nieuwe muur en voorlopig ondersteunde potten en balken.

Hoek van de douche

Gat voor de vuilwaterpomp.

Nieuwe doorgang naar Het Liefs felbegeerde wijnkelder

Hier komt de draaitrap.

Bergruimte/wijnkelder.

Potten en Balken

Hoek voor de nutsvoorzieningen.

Achteraanzicht gelijkvloers, eerst zithoek, dan eethoek en dan helemaal vooraan de keuken.

Er is nog werk...
Ik vraag mij eerlijk waar af of een mens nog veel euforischer kan worden over beton dan mij.

Er is nog veel werk, we weten het. En het zijn gsmfoto's, ik weet het. Maar de man van de gasmeter kwam kijken en ik was eerst niet van plan foto's te nemen, maar er was licht bedacht ik me plots, iets wat er 's avonds niet is, dus profiteerde ik van het moment. En kom, U mag al content zijn dat ik hier update, want ik hou luiwijvenweek (lees: microwave-cooking en met de Franse slag stofzuigen zijn de highlights van mijn dag).

En mocht den beton U koud laten, herinner ik U graag aan dat gat. Kwestie dat U kan volgen in mijn euforie.

À Bientôt,

Sieselaajn.

woensdag 1 februari 2012

De Emilie-tas

Vorige week werd mijn zus 20. Dat klein ding. TWINTIG. Ik ben er nog niet goed van.
Maar soit, ik moest de dag zelf kado-verstek geven wegens een examen de dag nadien. Wat hemels goed ging dat examen achteraf gezien zeg, vergeleken met vandaag. Maar na dat examen nam ik een paar uur pauze. Rust, haaktijd. Voor't eerst in 7 weken. Jawel, ZEVEN. Geen idee hoe ik dat overleefd heb.

Maar ik wijk af. Gulder wilt toch alleen maar van die tas horen.

Na een periode van ontkenning (no way dat ik daar ooit mee werk) en vervolgens gewenning (misschien kan dat nog wel leuk zijn voor...) kwam een moment van erkenning (tiens, dat werkt nog vlot) en tot slot ontwenning (dju, mijn schouder is stijf). Ik heb het dus over de reuzenbollen Zpagetti. 1 bol had ik nodig. En als ge dat 3 keer hebt uitgetrokken omdat uw patroon er in Uw hoofd wat beter uitzag, dan is 1 bol genoeg - geloof mij vrij.

Maar kijk, ik haakte een tas, perste het patroon uit de laatste niet-met-leerstof-gevulde hersencel die ik bezat, en dit werd het resultaat. De kinderziekten moet U er gezien de omstandigheden voorlopig bijnemen. Het ding dient nog gevoerd, namelijk.

Tiens, die bult zit er normaal gezien niet in. Echt niet.

Garen: Hooked Zpagetti.


En die olifant? Wel mijn zus heeft iets met olifanten. En dat 'iets' mag U vrij ruim zien. Dit exemplaar vond ik te schoon om te laten liggen en zal ik zodoende bevestigen eens ik de voering heb gestikt.
Indien er interesse is voor het patroon wil ik dat wel eens tuto-en. Wij houden elkaar op de hoogte.

À Bientôt,

Sieselaajn.

Ohja, en PS: 't is gedaan. Met blokken. GEDAAN!
Ohja²: ere wie ere toekomt, ik haalde de mosterd hier.