zondag 18 november 2012

Verder.

Zoals Robert Frost het ooit zei:

"Ik kan in drie woorden samenvatten wat ik van het leven geleerd heb: het gaat verder."

Tot binnenkort.

maandag 15 oktober 2012

34 dagen.

34 dagen.
Zo lang is hij er al niet meer.
En het brandt nog elke dag, elk uur, bij elke gedachte. Het brandt achter mijn ogen maar het brandt vooral in mijn hart.

Zoveel herinneringen, zoveel liefde.
Zoveel trots en zoveel geduld.
Zoveel geluk, en tegelijk zoveel verdriet.

Verdriet, omdat 12.000km niet de beste afstand is om afscheid van iemand te nemen. India was mooi, maar de reis had een wrange smaak. Zo'n telefoon, ook al voel je het aankomen, dat krijgt je klein, en heel stil.

Geluk, omdat ik hem niet verder zag aftakelen. Omdat ik mooie herinneringen over houd. Omdat hij zo'n fantastische grootvader voor ons was.

Maar vooral, tonnen dankbaarheid.
Voor de gedichtjes op mijn verjaardagskaarten, alle 24.
Voor de tekeningen in mijn poëzieboek.
Voor de aanmoedigingen bij elke repetitie.
Voor het schepje erbovenop, blind van de trots.
Voor de levenslust, die zo aanstekelijk werkte dat we hoopten er wat van terug te geven.

Maar de tijd was op, het vat leeg en de kaars uit.

Onze Pepe, hij laat ons allemaal verslagen achter. Het schip is zijn eerste stuurman kwijt. We dragen emmertjes water naar de zee en bouwen dijken om er sterker uit te komen.

Zo graag gezien, door iedereen.



Maar vooral door ons.



J.B.
10-09-1930
11-09-2012


dinsdag 28 augustus 2012

Stilte voor de storm.

Het is hier stil geweest. Ik weet het. Ik denk er soms aan, aan bloggen, maar dan ontbreekt de zin me, of zie 'the bigger picture' niet meer.

Het is een vreemd gevoel als je weet dat de storm er zit aan te komen, maar dat je niet weet wanneer je je luiken moet sluiten, of wanneer je thuis moet blijven.

Het probleem is dat ik niet thuis blijf, we vertrekken volgende week richting India. En we weten niet wanneer de storm komt, de dokters kunnen geen uitsluitsel geven. Het enige dat vaststaat is dat mijn immer-sterke grootvader opnieuw gegrepen werd door kanker. Eentje waar ze niets meer aan kunnen doen. En het doet pijn, iemand die je graag ziet zien uitbloeien. Het doet pijn, om mijn grootmoeder te zien vechten voor elke seconde genot die ze hem nog kan geven. De energie quasi zien verdampen en elke keer stilletjes afscheid nemen, dat kruipt onder je vel. Weten dat het de cirkel van het leven is, maar het nog niet aanvaarden.

Als oudste kleinkind had ik het privilege jarenlang kind aan huis te zijn bij mijn grootouders. Al zijn we dat alle acht, ik denk dat ik het voordeel had een stel grootouders te hebben dat nog een pak jonger was dan toen nummer acht werd geboren. Uitstapjes naar zee, pannenkoeken bij Moeder Siska, dubbelvla bij 'Bobonne', het zijn herinneringen die ik stuk voor stuk koester.
Maar als kind droom je ook, van de prins op het witte paard en trouwen in het wit en kindjes krijgen en huizen bouwen en verre reizen maken. Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik vertelde mijn grootouders honderduit over Het Lief, het huis, en als ik er nu over denk kan ik me eigenlijk geen belangrijke gebeurtenis voorstellen zonder hen erbij.




Dus ik neem even tijd en laat ik het hier wat rusten, om te genieten van elk moment dat we nog krijgen, om met een klein hartje mijn valies te maken, om met alle moed die ik heb iedereen uit te zwaaien. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik nog de kans krijg om hem over Indië te vertellen.

Tot later,

Sieselaajn

maandag 23 juli 2012

Over genealogie en een workshop

Vandaag starten we de les met een kleine sessie genealogie.
Het zit hem namelijk zo.





Het begon allemaal met J & L. Dat zijn mijn grootouders, langs vaders kant. Schatten van mensen, echt, ik ben eigenlijk smoorverliefd op ze. J&L kregen 3 kinderen, 3 zonen dan nog, amai. Dat zal de moeite geweest zijn, want het zijn 3 zonen van hun ouders en dat wil wat zeggen. P kwam eerst, dat is mijn vader. Toen kwam L en een beetje later ook J.

P die viel na het ontwikkelen van een grondige productkennis (een prototype of 37) uiteindelijk voor M, die per ongeluk met hem in een relatie sukkelde maar dat is gelijk nog goed afgelopen. Zij kregen twee dochters, C kwam eerst, dat ben ik, en een jaar of vier later kwam E. Tot op heden is er aan die situatie nog niets gewijzigd, het zij een paar lieven maar dat laten we hier buiten beschouwing. Ohja, M is dus mijn moeder, al staat M voor haar naam en niet voor 'moeder', net zoals P voor zijn naam staat en niet voor 'papa', dit geheel ter zijde.

L trouwde met K en zij kregen drie zonen, de daltons gelijk wij ze noemen want er zit poer achter en 't zijn kastaars. K kwam eerst, toen kwam A en als verrassing kwam dan ook C, maar dat is ook een braaf manneke en hij was bijzonder welkom, laat dat duidelijk wezen.

J trouwde met W, ge weet wel, van de gitaren, en zij kregen drie dochters, S kwam eerst, dan E en dan M. Dat zijn drie brave meiskes, de één al wat geschifter dan de ander maar allemaal wel goede studentes.

Om nu tot de clue van de les te komen (en dan houden we ons aan de linkerkant van de stamboom):
Rokjes voor:

W: check
J: euhm, weinig aan te raden denk ik
M: check
S & E: hopeloos achteruit gestoken.

Aan dat laatste moest dus wel eens iets gebeuren, want we maken hier geen bastaards.
We trokken op een zwoele dag samen naar Vermiljoen om stoffen te kiezen. Dat ging wat moeizaam, want de eerste 10 minuten moesten ze bekomen van de hartaanval die ze kregen bij het aanschouwen van zoveel schone stofkes onder één dak. Er kwam nog net geen reanimatie aan te pas. Maar kom, zoals het onze familie betaamt, die dames hebben smaak en maakte bijzonder smakelijke keuzes.
Boven een dampende pizza en een kleurplaat in een verder niet gespecificeerde fastfoodketen, besloot ik mij in het hol van de leeuw te begeven en stelde ik de dames voor hun rokken zelf inéén te zetten. Dat idee werd bijzonder enthousiast onthaald en zo geschiedde het dat de volgende dag de ouderlijke keuken wegens grote tafel werd omgebouwd tot temporair atelier.

U ziet in volgorde van verschijning:

S in actie

E in actie

Voeten in actie

De proeflapjes



Hét rokjesboek werd bovengehaald, en er werd getekend, gevloekt, hertekend, gepuzzeld, hertekend, geknipt en toen konden we beginnen stikken. Dat gebeurde met de nodige concentratie en hier en daar een tong uit de mond.




Vervolgens werd er gestreken, wat rudimentair wat voeten in de aarde had, blijkbaar is een cm niet altijd een cm maar soms al eens twee of drie, dus ik nam de zoom maar voor mijn rekening. Net als de rits, dat leek me een beetje te veel van't goeie in een eerste les. Intussen werd er enthousiast gedanst voor de WII, maar daar heb ik geen foto's van want ik was aan het naaien tegen de klok.
Tegen vijf voor vier waren de rokjes klaar, en maar goed, want om vier uur kwam taxi mama om de dames op te pikken.







Nog snel wat foto's in de tuin, want het resultaat moest toch vastgelegd worden.
E. koos voor een stof met vosjes in een kippenren, de naam is me onbekend en ik vind het ook niet terug in de Vermiljoenshop.
S koos voor Castle Peeps by Lizzie House.
Voor beide rokjes haalde Vermiljoen de plastic van fantastisch mooie bandjes en biais, geel met kant voor bij de kastelen, en tweezijdige biais (langs beide kanten een ander kleur) voor bij de vosjes, zo kon E. nog kiezen welke haar voorkeur had.

Ze blonken allebei toch wat van de trots toen ze de rits toezipten en de rokjes gelijk een tweede velleken over hun strakke bipsen hingen.

En toen de dames richting huis keerden, herinnerde alleen dit slagveld me aan de leuke dag die we samen hadden.



Oh en ps: wie de juiste voornamen van mijn grootouders kan raden, die krijgt iets. U krijgt oneindig veel kansen, en ik zit met mijn handen achter mijn hoofd gekruist aan mijn computer, want ik peins dat U dat niet lukt.

Gevonden!

Dat het niet alleen dat kabelke was, dat kon U wel al raden. Er zijn ook verbouwingen, GF en allerlei familiale omstandigheden die mij tijdelijk van het bloggen hielden.
Maar ik ben wel bezig geweest. Met rokjes voornamelijk, ook andere dingen maar daar heb ik dan weer geen foto's van dus dat kan ik niet bewijzen en wat ge niet kunt zien dat bestaat niet, toch?
Het gevolg is dat ik U nu even ga platbombarderen met rokskes, 't is maar dat ge't weet.

Soit.

Ik doe mijn best de chronologische volgorde aan te houden, dat is nog altijd het waarheidsgetrouwst.
Het begon dus met dit rokje, en toen wou haar mama ook één. De Zsazsa-snit zat haar niet helemaal gegoten, dus haalde ik alle A-lijntjes uit mijn kast en ging ze aan het passen. Uiteindelijk kwamen we tot een model dat goed in de heupen zat, maar nog wat moest verlengd worden. Ik ging aan het tekenen, zij het met enige spanning, maar ik ben wel content van't resultaat.




W. koos voor de Groovy Guitars van Michael Miller, ik haalde de stof bij Vermiljoen.

Ik vind de combinatie wel geslaagd, had graag het platstuk laten doorlopen met het onderpand maar daarvoor had ik helaas niet genoeg stof. Ik stikte ook deze keer geen paspel tussen, maar wel bias dat ik platstreek en een centimeter liet komen piepen, dat deed ik ook hier.


En als ik U nu zeg dat dat gezin nog 2 vrouwen telt, dan voelt U de bui al hangen zeker?



donderdag 12 juli 2012

Gezocht.

Geen modellen, testers of inspiratie.
Wel dat verdomde kabeltje, dat mij van een met-foto's-gevulde-blogpost scheidt.

Sta mij toe dat ik een vloeksken slaag.
Wordt vervolgd.

woensdag 4 juli 2012

Over water bij de wijn en uw goesting doen.

Dat is hier een beetje stil geweest, de voorbije weken, ik zou mea culpa kunnen slaan maar ik doe dat niet, ik steek het op dat huis.

Der moet daar dringend eens wat schot in de zaak komen wat met Kerst wil ik wonen waar nu ruwe beton ligt en geen water stroomt en geen gas is om U aan te verwarmen. En Het Lief wil dat ook, dus dat komt schoon uit. Het was alleen een beetje problematisch wat de ramen betreft, want we moeten daar nu nog 2 maanden op wachten maar ze komen en dat weten we en dat is't belangrijkst. Dus we doen nu verder waar we kunnen, en ieder op zijn niveau. Laat het duidelijk wezen: ik neem ook minder vrouwelijk klussen voor mijn rekening, dat ge niet peinst dat ik Het Lief afmat gelijk nen muilezel.

Maar om bij de water en de wijn te komen, het kwam er hem op neer dat er beslissingen moesten genomen worden omdat ik eindelijk eens iets wilde afwerken. En mijn water voor bij de wijn was op, dat had Het Lief al opgeëist toen het over de keuken ging en toen hij echt radicaal tegen wit gelakte kasten was (such a shame - ik hoor het U al peinzen) omdat hij eigenlijk gewoon een onverklaarde landelijk-minnende kronkel in zijn hoofd heeft. Probeer dat maar niet te snappen, ik doe het ook niet.
Maar dus, nu mocht ik mijn goesting doen, ik weet niet zozeer of het echt 'mocht' maar ik heb het toch gedaan. Dus er komen grassen op mijn terras die niet te veel onderhoud vragen en de muren moesten gekalleid (bestaat daar eigenlijk een correcte vervoeging voor?) worden. Ik ben zelf dat kleur gaan kiezen want als dat met Het Lief moest dan ging dat lang geduurd hebben en uiteindelijk zou hij dan toch gezegd hebben dat ik gelijk had. Tijd gespaard en iedereen content.

Maar dus, ik laat U nen voor en na zien en dan kan U oordelen of het geoorloofd is dat ik niet aan het naaien ben.








Ik vermoed dat U intussen wel tegen een kont in een weinig flatterende broek kan, en anders, kijk naar mijn schoon plantjes. Dat zijn er nog niet veel maar wederom, ik besliste dat alleen en ik wou niet thuis komen met een fortuin aan schoon grassen die Het Lief dan met 1 blik naar de verdoemenis leidde. Maar het viel goed mee, Het Lief is echt zo genen kwaaien, voor U medelijden met mij krijgt.

Op de foto's is de kallei nog een beetje nat en dat moet allemaal nog een tweede laag krijgen maar vandaag was het 30 graden en dat is geen omstandigheid waar Sieselaajn goed in aardt. En die spatters op onze achtergevel kunnen geen kwaad want eens gevoegd wordt dat ook gekalleid, kwestie van wat eenvoud te krijgen. Links aan de waterbak wordt de wand nog bekleed met hout, we zijn er alleen nog niet goed uit wat voor hout, want het hout van de plantenbakken is nogal duur en ik dacht aan paletten-hout maar Het Lief denkt dat dat niet goed komt. Dus mocht U betaalbare tips hebben, ik hoor het graag.



PS: het is alleen maar dat Het Lief een vestimentair probleem heeft met keuzes maken, anders zou ik hem echt wel betrekken in alles maar soms moet het vooruit gaan en buikgevoel dat is hem (nog) niet bekend.
En ohja, ik vind hem ondanks dat nog altijd een fantastische wederhelft hoor!

woensdag 27 juni 2012

Zucht.


- Zus naar Werchter? Check.
- Zin in BBQ's? Check.
- Nood aan mijn bed? Check.
- Goesting voor de Gentse Feesten? Check.
- Druk op Pinterest? Check.


Nog 1 examen te gaan? Dubbele check.

Zucht.

donderdag 21 juni 2012

Die Nelson.

Poespoespoespoeeees...








Ha! Daar zijt ge.

Meet Nelson. Nelson is die dikke kater van mij. Dik - dat hoort hij eigenlijk niet graag. Hij beschouwd zichzelf liever als zijnde 'goed voorzien'. Goed voorzien als in 'alle katloze buren zover krijgen dat ze in de Colruyt ook nen zak Friskies in hun kar gooien.' Zo voorzien dus.



Nelson komt aan de bak als binnen-buitenkat. Dat kan hij goed en daarover hebben wij een goede verstandhouding. De afspraak is dat Nelson bescheiden miauwt als hij binnen of buiten wil. Dat hebben we destijds misschien iets te vroeg afgesproken, want hij is qua stem ergens blijven hangen in zijn ontwikkeling. Meer dan een  'miew' produceert hij niet. Maar we confronteren hem daar niet mee, dat lijkt mij niet kattenpsychologisch verantwoord.

Hij is in sé wel een beetje oerlui. In die mate dat hij zijn mond wel open doet als hij binnen wil, maar de klank achterwege laat. Dat geeft bijzonder vermakelijke taferelen als het vliegenraam inzit. Echt. De koning van de mime.


Eens buiten, overschouwt de keizer zijn imperium. Met de vijand op de loer, is het daar nooit echt rustig. Hij werd dan ook op jonge leeftijd verplicht zijn jachttechnieken te verfijnen.
Die starten ongeveer zo.


Vol strijdlust de vijand tegemoet. Hij sluipt als de besten, echt, ge zou hem eens in actie moeten zien. Er schort alleen wat aan de doelmatigheid. Nelson mixt namelijk niet zo met zijn habitat. Dat weet ik, dat weet U, dat weet elke vogel uit onze buurt.


Behalve het arme beest, die vaak prooiloos ten huize keert, diep van binnen  teleurgesteld en vernederd. Dan likt hij triest zijn wonden. (Of zijn poten kan ook, maar het moet wat dramatisch klinken.)



Nelson houdt niet alleen van jagen. Hij is ook een fervent natuurliefhebber. Wij durven hier wel eens fluisteren dat hij in een vorig leven vermoedelijk boomchirurg moet geweest zijn.


Hij neemt die job nogal serieus. Hij blendt eerlijk gezegd ook beter in die omgeving.

En na zo'n vermoeiende dag, komt Nelson huiswaarts. Om zijn ware aard boven te halen. Mijn kater prefereert namelijk mannen. Dat is niet zo verwonderlijk, gezien hij op jonge leeftijd van zijn eigenste mannelijkheid werd beroofd.
Dan komt hij binnen, staart omhoog en licht trillend van opwinding, en wandelt hij de zetelgalerij af. Heel secuur neemt hij de aanwezigen in zich op, en daar, waar hij het meeste testosteron ruikt, gaat hij liggen.

Maar echt. Liggen.



De Prins van de posen, de Keizer der inpalmerij.

Dikke, ruivende Nelson, ik ga U nog missen.

maandag 18 juni 2012

Coffee Date Dress

Afgelopen zaterdag trouwden K&M. K is de nicht van Het Lief, en het feest ging hier door. Dat het pure fun was, hoeft niet meer uitleg.
In aanloop naar het feest besliste ik zelf een jurk te maken. Het patroonspeuren liep goed, ik vond hier een mooi en gratis patroon. The Coffee Date Dress. Meer zelfs, ik begon op tijd.



De bloemenstof had ik nog liggen van bij Julija's, en ik haalde de effen stof bij Vermiljoen.
Met enthousiasme ging ik aan de slag. Toen het hele ding zo goed als in elkaar zat, begon het mij te dagen dat de ontwerpster zichzelf 'petite' noemde en mijn twee vriendinnen dat allesbehalve zijn.
De jurk trok dus op niets. Mijn boezem ging vlot in de jurk, maar daar stond de rok rechtstreeks aan en dat ging recht naar beneden.

"Adieu taille, Hello zak."

Ik besliste een band tussen bovenstuk en rokdeel te stikken. Ik hoopte zo mijn bovenlichaam toch (optisch) te verlengen. Met de band eraan was het resultaat ok, maar mijn taille was nog steeds niet wat het moest zijn.
Het was intussen 4 dagen voor datum en ik voelde een lichte paniek opkomen.


Maar toen kwam E., reddende engel en ook wel mijn tante die eigenlijk naaister is. Zij vond de tijd en energie om -aan huis dan nog- enkele retouches te doen .




Ze haalde het hele ding weer uit elkaar, iets waar ik echt de moed niet meer voor had. Terwijl ik verder studeerde, stikte zij de nepen in het voorpand iets ronder uit, nam ze de plooien ook wat in, en versmalde ze de door mij verzonnen tailleband.




En terwijl ze dan toch bezig was, zette ze de rits ook even opnieuw in. Ik was te enthousiast geweest door bij mijn eerste 'afwerking' de rits in te korten, waarna de ritsstopper op de grond belandde en ik een zenuwinzinking nabij was. Ik slaagde erin de ritsdelen weer door de geleider te krijgen, maar zat daardoor bovenaan met een halve centimeter verschil. Afwerking nihil dus.








En toch bleef ik geloven dat het zou goed komen. Ben ik blij dat ik dat deed.












Want eens af, blijkt het de miserie allemaal waard. De rushes, de kleuren, de lengte... Ze zit precies goed. Ik kon trots en zonder dress-issues feesten.
Een matching Eloleo-blom in mijn ingevlochten haar, en een keischoon pré-verjaardagskado van mijn schoonzus maakten het plaatje compleet.
Ik ben echt verliefd op mijn ring, bedankt H!


Ps: Bedankt zus voor de foto's!

zaterdag 9 juni 2012

Outfits - Moda Fabrics

Ja kijk. Eens gevloekt, eens gejankt, en op naar iets leukers.


Nichtje M. wou graag een rokje. En dan liefst eentje dat leek op dit.
Ze lijkt er wel tevreden mee. Ik laat de foto's voor zich spreken.

Opgelet - niet voor watjes.








Wat kan ik zeggen - het zit in de familie?
Wegens gebrek aan paspel stikte ik biais tussen het boven-en onderdeel, dat ik nog eens topstitchte. Ik heb geen close-up foto's, maar dat gaf best een deftig resultaat - U kan mij op mijn woord geloven.

Met dank aan Tante W. voor de foto's.

donderdag 7 juni 2012

Witte vlag

3-0. Niet voor mij, helaas. Wel voor de heren die gisteren buit maakten op mijn kap.
Als in: de ruit van onze vervangwagen inslaan terwijl het nog licht is, om vervolgens met mijn laptoptas te gaan lopen. 1-0

Na reeds 2 minuten kwam het besef. Mijn cursus. Mijn cursus die eigenlijk niet van mij was maar die zo perfect samengevat was, voorbeeldvragen incluis, dat ik die 15cm rugbreedte niet meer schrikwekkend vond. Weg, gejat, gepikt.  2-0

En dan, nog iets later, begint het te dagen dat echt àlles weg is. Foto's, muziek, patronen (zelfs mijn Van Katoen-patronen), ideeën, een stuk thesis, brieven, documenten, filmpjes... Drieëneenhalf jaar van mijn leven. Ik hoor U denken: neemt U dan geen  back-up? Oh jawel, regelmatig zelfs. Naar een bijzonder verdienstelijke harde schijf. Laat ons besluiten dat zij keurig in de tas zat. 3-0

Dus vandaag hang ik mijn witte vlag uit. Verslagen, lamgelegd, met de grond gelijk gemaakt.


En dan denk je: "Had ik maar..." en is het te laat. Ben ik dan echt zo naïef dat ik me veilig voelde in mijn eigen stad? Volgens de heren in het blauw wel. "Gent wordt nen marginalen stad, madammeken. Dat is hier elken avond schering en inslag."

Gent, mijn geliefde Gent. Ik zie U tijdelijk minder graag.




Maar ik kom het wel te boven, denk ik.

woensdag 6 juni 2012

DDD*

*Die dag dat



Omdat ik echt zwaar faal in het bijhouden van dagboeken
Omdat het leuk is om later terug te lezen
Omdat mijn agenda reeds volstaat met doorschrapte (vergeten en weer verzette) afspraken
Omdat ik mijn blog beter onderhoud dan mijn Lief
Omdat ik niets kan onthouden
Omdat ik niets wil vergeten

Kortom: redenen genoeg om van hier een plek te maken die ik me nog lang kan herinneren. Hopelijk.