Het is hier weer een tijdje stil geweest. Maar dat wil nu niet onmiddellijk betekenen dat ik niets heb uitgewreten, die voorbije weken. (Fronst de wenkbrauwen bedenkelijk)
Neen, toch niet. Ik deed wel wat. Ik flockte bijvoorbeeld, daar wordt ik zo stilaan pro in. Maar ik ben daar nog nooit mee komen stoefen geloof ik, omdat ik meestal niet de juiste 'gear' heb om schoon foto's te trekken voor ik de gegadigden gelukkig maak. Endus, zo sporadisch nen keer, maak ik dat achteraf goed. Zoals bij deze.
Voor een vijfjarige jonkvrouw die het nogal heeft voor de Disney-prinsessen zocht ik mijn heil op de website van een nader niet genoemde verfproducent. Ik had het niet zo voor die afgestompte punten, dus daar maakte ik mijn eigen versie van. Met dank aan Het Lief, dat mij gewillig hielp snijden en perforeren.
Strijken op fleece, dat had toch wat voeten in de aarde. Mijn moeder wist dat mijn fleece aan mijn ijzer ging blijven plakken, en ook 'tinternet' voorspelde niet veel beters, integendeel wees het mij op de nodig gevaren van smeltende vezels en verder meer. Maar ik laat mij niet zomaar temmen, als ik iets in mijn hoofd heb dan moet dat -bij voorkeur op onrealistische termijn- in actie worden omgezet. Ik las dus iets bij hen en besloot mij aan het zakdoek-experiment te wagen. Met succes. Al moet ge der soms nog eens extra overgaan. En nog eens. En vervolgens nog nen keer. Dat gaat dan soms ook gepaard met de nodige 'zie-je-wel-blikken' van menig gezinslid.
Groot was mijn jolijt en nog groter mijn voldoening dat ik mijn gelijk haalde. Ge zijt nen betweter of ge zijt het niet.
En uiteindelijk werkte ik ook aan de langverwachte bonding met mijn masjien. Dat ding stond al ettelijke weken op mijn rek, mij aanstarend terwijl ik schaamteloos avond na avond in de zetel hing. Vrijdag kon ik de priemende blikken niet langer verdragen, en ging ik aan de slag. Na de ritstasjes had ik gemerkt dat ik echt wel een dummie eerste-klas was, hoewel ik mijzelf graag anders voorlieg. Maar vanavond begint mijn turbo-reeks naailessen en ik kon mijn materiaal toch niet zomaar in mijn zak zwieren?
Bias, dat is nog altijd niet mijn beste vriend. Toen ik halverwege dan ook nog zonder viel, moest ik dat zo half en half oplossen en dat oogde niet al te proper. Er werd dus wat camouflage-gefoefeld. Maar al bij al ben ik relatief tevreden. Het gaat dicht en mijn gerief blijft zitten, 't is een begin.
Ik denk dat ik die camouflage nog ga gebruiken om via ringen een extra zakje te bevestigen voor naalden. Ik brak er immers twee op 6 lagen tafelzeil + biaslint. Mijn masjien is daar blijkbaar toch iets té basic voor. 'Very basic', volgens de producenten zelf. Niet dat Sieselaajn zich dat aantrekt.
Nu kijk, ik kan naar de les vertrekken met geordend gerief, dat stemt mij gelukkig, en daar heeft iedereen baat bij.
Ik ontving ook nog 2 awards, maar daar blog ik later over. Ik dank de dames alvast bij voorbaat.
Á Bientôt,
Sieselaajn.
Neen, toch niet. Ik deed wel wat. Ik flockte bijvoorbeeld, daar wordt ik zo stilaan pro in. Maar ik ben daar nog nooit mee komen stoefen geloof ik, omdat ik meestal niet de juiste 'gear' heb om schoon foto's te trekken voor ik de gegadigden gelukkig maak. Endus, zo sporadisch nen keer, maak ik dat achteraf goed. Zoals bij deze.
Voor een vijfjarige jonkvrouw die het nogal heeft voor de Disney-prinsessen zocht ik mijn heil op de website van een nader niet genoemde verfproducent. Ik had het niet zo voor die afgestompte punten, dus daar maakte ik mijn eigen versie van. Met dank aan Het Lief, dat mij gewillig hielp snijden en perforeren.
Strijken op fleece, dat had toch wat voeten in de aarde. Mijn moeder wist dat mijn fleece aan mijn ijzer ging blijven plakken, en ook 'tinternet' voorspelde niet veel beters, integendeel wees het mij op de nodig gevaren van smeltende vezels en verder meer. Maar ik laat mij niet zomaar temmen, als ik iets in mijn hoofd heb dan moet dat -bij voorkeur op onrealistische termijn- in actie worden omgezet. Ik las dus iets bij hen en besloot mij aan het zakdoek-experiment te wagen. Met succes. Al moet ge der soms nog eens extra overgaan. En nog eens. En vervolgens nog nen keer. Dat gaat dan soms ook gepaard met de nodige 'zie-je-wel-blikken' van menig gezinslid.
Groot was mijn jolijt en nog groter mijn voldoening dat ik mijn gelijk haalde. Ge zijt nen betweter of ge zijt het niet.
En uiteindelijk werkte ik ook aan de langverwachte bonding met mijn masjien. Dat ding stond al ettelijke weken op mijn rek, mij aanstarend terwijl ik schaamteloos avond na avond in de zetel hing. Vrijdag kon ik de priemende blikken niet langer verdragen, en ging ik aan de slag. Na de ritstasjes had ik gemerkt dat ik echt wel een dummie eerste-klas was, hoewel ik mijzelf graag anders voorlieg. Maar vanavond begint mijn turbo-reeks naailessen en ik kon mijn materiaal toch niet zomaar in mijn zak zwieren?
Bias, dat is nog altijd niet mijn beste vriend. Toen ik halverwege dan ook nog zonder viel, moest ik dat zo half en half oplossen en dat oogde niet al te proper. Er werd dus wat camouflage-gefoefeld. Maar al bij al ben ik relatief tevreden. Het gaat dicht en mijn gerief blijft zitten, 't is een begin.
 |
| Vooraan |
 |
| Met voorzakje voor de schaar, sluit met velcro. Links en rechts ziet u de rood-witte-bollencamouflage. |
 |
| Achteraanzicht. |
 |
| Binnenin, geen voering - te lui. |
 |
| En een bloem. |
Ik denk dat ik die camouflage nog ga gebruiken om via ringen een extra zakje te bevestigen voor naalden. Ik brak er immers twee op 6 lagen tafelzeil + biaslint. Mijn masjien is daar blijkbaar toch iets té basic voor. 'Very basic', volgens de producenten zelf. Niet dat Sieselaajn zich dat aantrekt.
Nu kijk, ik kan naar de les vertrekken met geordend gerief, dat stemt mij gelukkig, en daar heeft iedereen baat bij.
Ik ontving ook nog 2 awards, maar daar blog ik later over. Ik dank de dames alvast bij voorbaat.
Á Bientôt,
Sieselaajn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten