1 januari.
De wreedste dag van het jaar.
Na een nacht van feest, drank en op de kop schandalig weinig slaap volgt een dag vol verplichte nummertjes. Pasop, niet dat verplichte nummers niet plezant kunnen zijn, dat heb ik niet gezegd. Maar het is sadomasochistisch, zelfpijnigend en gewoon onverrept wreed om met een houten kop in een ruimte vol kakelende mensen te gaan zitten.
Als kind (ge weet wel, dat was toen ge na het vuurwerk uw bed in vloog) vond ik dat vree plezant, nieuwjaar. De spanning om wat er nu vanonder die kerstboom zou getoverd worden, of moeder en vader de nieuwjaarsbrief zouden smaken... Over dat laatste wil ik het met U graag hebben vandaag.
Naar familiale traditie worden hier jaarlijks, ondanks leeftijd noch graad van nuchterheid, de beste wensen in het keurigste handschrift bovengehaald. Na de traditionele 'liefste peter - hoe meer ge geeft hoe beter', besloot ik het dit jaar over een andere boeg te gooien. Blèten gingen ze doen, verdorie!
Ik maakte U hier misschien al nieuwsgierig. Al maanden hangt er een groot vilten klaver boven mijn bureau, gekregen van mijn moeder in tijden dat ik dat wreent nodig had. Ik ging dus voor de klaveren en de bescheiden portie geluk die ze voortbrengen. Vervolgens goot ik dat in een concept en toen kwam dit: tadaaa!
Een potje vol geluk dus. De potjes met het witte dekseltje haalde ik bij Dille&Kamille, net als de etiketten zoals U ziet. De stof haalde ik uit de Artevelde-stoffenwinkel op de Vrijdagsmarkt.
Maar ik sprak dus over een concept. Dat is een totaalproject. Ik schreef dus een nieuwjaarsbrief. De voorkant van de brief zag U eveneens hier al. Ik haakte wat letters, plakte die opeen blad en liet Het Lief vervolgens een hele dag verprutsen met het onzichtbaar maken van de achtergrond. Want dat kan ik goed. Delegeren. Applaus voor Sieselaajn.
En de brief? Ik haalde mijn meest frèle stem boven en bekte melkzoet:
Bij de "hier en hier" hoorde een bescheiden gebaar richting hoofd en borst, heerlijk ontroerend, die Sieselaajn. Recept voor succes dus, scoren dat ik deed!
Dan rest mij enkel nog de vraag: scoort U ook nog met Uw nieuwjaarsbrief?
À Bientôt,
Sieselaajn.
De wreedste dag van het jaar.
Na een nacht van feest, drank en op de kop schandalig weinig slaap volgt een dag vol verplichte nummertjes. Pasop, niet dat verplichte nummers niet plezant kunnen zijn, dat heb ik niet gezegd. Maar het is sadomasochistisch, zelfpijnigend en gewoon onverrept wreed om met een houten kop in een ruimte vol kakelende mensen te gaan zitten.
Als kind (ge weet wel, dat was toen ge na het vuurwerk uw bed in vloog) vond ik dat vree plezant, nieuwjaar. De spanning om wat er nu vanonder die kerstboom zou getoverd worden, of moeder en vader de nieuwjaarsbrief zouden smaken... Over dat laatste wil ik het met U graag hebben vandaag.
Naar familiale traditie worden hier jaarlijks, ondanks leeftijd noch graad van nuchterheid, de beste wensen in het keurigste handschrift bovengehaald. Na de traditionele 'liefste peter - hoe meer ge geeft hoe beter', besloot ik het dit jaar over een andere boeg te gooien. Blèten gingen ze doen, verdorie!
Ik maakte U hier misschien al nieuwsgierig. Al maanden hangt er een groot vilten klaver boven mijn bureau, gekregen van mijn moeder in tijden dat ik dat wreent nodig had. Ik ging dus voor de klaveren en de bescheiden portie geluk die ze voortbrengen. Vervolgens goot ik dat in een concept en toen kwam dit: tadaaa!
 |
| Oh, een potje! Wat zit daar in? |
 |
| Aha, het zijn klavers! Waar komen die vandaan? |
 |
| Geknipt dus, die klavers. Uit vilt. 11 klavers-drie en 1 klaver-vier. Samen maakt dat twaalf. En laat dat nu net het nieuwe jaar zijn? |
 |
| En dat wordt dan... Een potje vol geluk! |
Maar ik sprak dus over een concept. Dat is een totaalproject. Ik schreef dus een nieuwjaarsbrief. De voorkant van de brief zag U eveneens hier al. Ik haakte wat letters, plakte die opeen blad en liet Het Lief vervolgens een hele dag verprutsen met het onzichtbaar maken van de achtergrond. Want dat kan ik goed. Delegeren. Applaus voor Sieselaajn.
En de brief? Ik haalde mijn meest frèle stem boven en bekte melkzoet:
"Ik heb voor jou een potje
een potje vol geluk.
En met dit kleine potje
een potje vol geluk.
En met dit kleine potje
kan het jaar vast niet meer stuk.
Een jaar om te genieten
van een feestmaal en wat wijn,
en ook wel van gewoon
momenten samen kunnen zijn.
En zit het al eens tegen,
brengt de dag je geen plezier?
Open dan dit potje
en zoek klavertje-vier.
Want geluk, zo fris en vrolijk,
als een vers klavertje-vier,
wil ik zijn in jullie leven,
je kan me plukken hier en hier."
Een jaar om te genieten
van een feestmaal en wat wijn,
en ook wel van gewoon
momenten samen kunnen zijn.
En zit het al eens tegen,
brengt de dag je geen plezier?
Open dan dit potje
en zoek klavertje-vier.
Want geluk, zo fris en vrolijk,
als een vers klavertje-vier,
wil ik zijn in jullie leven,
je kan me plukken hier en hier."
Bij de "hier en hier" hoorde een bescheiden gebaar richting hoofd en borst, heerlijk ontroerend, die Sieselaajn. Recept voor succes dus, scoren dat ik deed!
Dan rest mij enkel nog de vraag: scoort U ook nog met Uw nieuwjaarsbrief?
À Bientôt,
Sieselaajn.
Hoe tof!!! Origineel gevonden! Ik probeerde ook klaversgewijs een sleutelhanger te maken met een klavertje vier, maar het liep telkens gigantisch mis :-(. Had ik maar eerder je blogberichtje gezien dan had ik ook aan vilt kunnen denken en was er misschien een deftige sleutelhanger geweest ;-).
BeantwoordenVerwijderenVilt is kei-handig. Alleen moet ge dat niet doen met uw schoonste kleren aan, want ik hing vol groene vezels na het knippen van 36 klavers...
BeantwoordenVerwijderen