Vanmijnlevenniemeer!

Er zijn zo van die momenten dat ge op uw stoten terugkijkt en denkt ‘vanmijnlevenniemeer!’ Dinsdag was’r zo eentje. Vol enthousiasme begon ik aan het laatste experiment voor ‘den gevreeschden blok’. Het luierzakje van haar leek me wel’n projectje voor de plastiekachtige stof die ik uit de restjesbak in den Ikea viste. Eerder deze week viste ik al een schoon kleurken biais op (tot voor kort sprak ik ‘bjee’ nog uit als ‘baajas’, valt het op dat ik methodologisch gebrainwasht ben?) en sinds dinsdag aan de slag (ja dat is lang - er moet nog gedaan worden alsof'r geblokt wordt ook). Patroontekenen is niet aan mij besteed, ’t is te zeggen – niet volgens’t boeksken. Twee latten, nen stylo en een stuk cornflakesdoos hebben mij reeds door meerdere projecten geloodst. So far – so good. 

Had ik dan eindelijk de juiste vorm voor elkaar, kom ik tot te conclusie dat ik de juiste voering (zoals ze in mijn hoofd zat) was vergeten ophalen. De wansmakelijke combinatie ligt dus aan mijn ongeduld, ik ging heus niet meer wachten tot woensdag om dan het juiste stofken te halen. Mismatchte voering derin, willen of niet! Ge zijt nen enthousiasteling of ge zijt het niet. (Ik hoor mijn moeder al scanderen:Zever! Ge zijt nen ongeduldigaard! Ik moet haar gelijk geven.)

Dan begint het echte werk. Biais. Ik begin waarempel te huiveren elke keer ik het woord hoor. Hoe schoon en proper dat ook allemaal is, begin der maar eens aan, MET DE HAND. Principes overboord gooien leek nog nooit zo makkelijk.

Vanmijnlevendusmeer dat ik nog biais met de hand aan iets bevestig. Ook mijn engelengeduld en mijn bricolagekunsten blijken begrensd. Sewing really brings up the best in me. Sure. Maar niet met biais.

Het voorlopige resultaat, zoals ik het graag beter had gehad, kan U hieronder aanschouwen. Au fond ben ik tevreden. Maar hiervoor verwijs ik alweer graag naar het lage niveau van de lat der verwachtingen.

Na den blok – nu niet, ik mag naaien nu echt niet NOG leuker gaan vinden, er moeten nog’n paar joekels van cursussen naar mijn grijze cellen verhuizen, en nen verhuis, da’s veel werk- zal ik hier een noodkreet posten in de hoop een ziel te vinden die aan koppeltherapie wil doen met mij en Moeders Masjien. Vreent gezellig. Met koekskes en nen  zachten sofa en al. Wanna join?

À Bientôt,
Sieselaajn.

Ps: heeft er iemand ervaring met het strijken van plastiekaanvoelendeikeastofkens? Zoals ge ziet is het projectmatig nogal gekreukt geraakt...