Ik ben een modelstudent. Dat is toch wat mijn grootouders graag over mij geloven en vervolgens met veel liefde verspreiden. U begrijpt dus welke druk er elke maandagochtend op mijn schouders ligt, telkens ik tijdens de hoorcolleges tevergeefse pogingen doe om de behandelde materie uitermate boeiend te vinden.
Maar ’t is al van dat. Ik had het verwacht, maar niet zo snel. Ik zit in de les –ja, ik heb een laptop mee naar de les en ja, dat is verdomd handig – en ik denk aan den blog. Er komt nog verdomd veel bij kijken, bij den blog. Layouts. Lettertypes. Codes waar ik nog nooit iets van gehoord had. Ik wijk dus af. De les is 8 minuten ver.
Mijn oprechte excuses aan de prof die verdomd lang heeft gestudeerd om nu zijn klapken te mogen doen, maar U boeit mij niet. ’t Is eigenlijk heel simpel. Ge hebt in’t begin van’t semester gezegd dat er in juni geen examen is voor U vak. You lost me there. Die dreigende vervangingspapers dreigen niet hard genoeg. Ik spendeer mijn tijd nu liever met het zoeken naar nieuwe ideetjes om mijn naald en draad en stofkes boven te halen. En U hoeft de vorige zin niet nog eens te lezen. Ik werk inderdaad niet met een naaimasjien. Ik heb een soort lineaire verhouding met het niet-functioneren van mijn moeders naaimasjien. Hoe enthousiaster ik over een project ben, hoe enthousiaster dat masjien dienst weigert.* Omdat ik op mijn beurt weigerde mijn kinderlijke vreugde omtrent nieuwe ideeën te laten kelderen, verzon ik ter plekke mijn slagzin. ‘Sewed by Hand, Stuffed with Love.’ Dat eerste is zo klaar als pompwater. Dat tweede is een beetje corny, I know. Het werkt nu eenmaal bij toekomstige moederkes die oeeh-en een aaah-en bij wat ik fabriceer. Het klonk gewoon leuk.
Maar genoeg geleuterd nu. Misschien moet ik me maar eens gaan bewijzen. Verwacht geen Zsazsajaanse taferelen, ik ben een beginner - cum laude. Maar aangezien ik verwacht dat op z’n minst één van jullie op termijn medelijden met me krijgt en mij vervolgens overspoelt met praktische tips, kan ik er in afwachting maar op losbloggen. Een eerste blik op mijn verwezenlijkingen kan U hier vinden.
À bientôt,
Sieselaajn.
* Ondanks het feit dat ik bijzonder trots ben op mijn gehandnaai, ben ik toch nog steeds geïnteresseerd in een wapenstilstand en de daaruit volgende samenwerking met moeders masjien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten