Zucht.

- Zus naar Werchter? Check.
- Zin in BBQ's? Check.
- Nood aan mijn bed? Check.
- Goesting voor de Gentse Feesten? Check.
- Druk op Pinterest? Check.


Nog 1 examen te gaan? Dubbele check.

Zucht.

Die Nelson.

Poespoespoespoeeees...

Ha! Daar zijt ge.

Meet Nelson. Nelson is die dikke kater van mij. Dik - dat hoort hij eigenlijk niet graag. Hij beschouwd zichzelf liever als zijnde 'goed voorzien'. Goed voorzien als in 'alle katloze buren zover krijgen dat ze in de Colruyt ook nen zak Friskies in hun kar gooien.' Zo voorzien dus.

Nelson komt aan de bak als binnen-buitenkat. Dat kan hij goed en daarover hebben wij een goede verstandhouding. De afspraak is dat Nelson bescheiden miauwt als hij binnen of buiten wil. Dat hebben we destijds misschien iets te vroeg afgesproken, want hij is qua stem ergens blijven hangen in zijn ontwikkeling. Meer dan een  'miew' produceert hij niet. Maar we confronteren hem daar niet mee, dat lijkt mij niet kattenpsychologisch verantwoord.

Hij is in sé wel een beetje oerlui. In die mate dat hij zijn mond wel open doet als hij binnen wil, maar de klank achterwege laat. Dat geeft bijzonder vermakelijke taferelen als het vliegenraam inzit. Echt. De koning van de mime.

Eens buiten, overschouwt de keizer zijn imperium. Met de vijand op de loer, is het daar nooit echt rustig. Hij werd dan ook op jonge leeftijd verplicht zijn jachttechnieken te verfijnen.

Die starten ongeveer zo.

Vol strijdlust de vijand tegemoet. Hij sluipt als de besten, echt, ge zou hem eens in actie moeten zien. Er schort alleen wat aan de doelmatigheid. Nelson mixt namelijk niet zo met zijn habitat. Dat weet ik, dat weet U, dat weet elke vogel uit onze buurt.

Behalve het arme beest, die vaak prooiloos ten huize keert, diep van binnen  teleurgesteld en vernederd. Dan likt hij triest zijn wonden. (Of zijn poten kan ook, maar het moet wat dramatisch klinken.)

Nelson houdt niet alleen van jagen. Hij is ook een fervent natuurliefhebber. Wij durven hier wel eens fluisteren dat hij in een vorig leven vermoedelijk boomchirurg moet geweest zijn.

Hij neemt die job nogal serieus. Hij blendt eerlijk gezegd ook beter in die omgeving.

En na zo'n vermoeiende dag, komt Nelson huiswaarts. Om zijn ware aard boven te halen. Mijn kater prefereert namelijk mannen. Dat is niet zo verwonderlijk, gezien hij op jonge leeftijd van zijn eigenste mannelijkheid werd beroofd.
Dan komt hij binnen, staart omhoog en licht trillend van opwinding, en wandelt hij de zetelgalerij af. Heel secuur neemt hij de aanwezigen in zich op, en daar, waar hij het meeste testosteron ruikt, gaat hij liggen.

Maar echt. Liggen.

De Prins van de posen, de Keizer der inpalmerij.

Dikke, ruivende Nelson, ik ga U nog missen.

Coffee Date Dress

Afgelopen zaterdag trouwden K&M. K is de nicht van Het Lief, en het feest ging hier door. Dat het pure fun was, hoeft niet meer uitleg.
In aanloop naar het feest besliste ik zelf een jurk te maken. Het patroonspeuren liep goed, ik vond hier een mooi en gratis patroon. The Coffee Date Dress. Meer zelfs, ik begon op tijd.

De bloemenstof had ik nog liggen van bij Julija's, en ik haalde de effen stof bij Vermiljoen.
Met enthousiasme ging ik aan de slag. Toen het hele ding zo goed als in elkaar zat, begon het mij te dagen dat de ontwerpster zichzelf 'petite' noemde en mijn twee vriendinnen dat allesbehalve zijn.
De jurk trok dus op niets. Mijn boezem ging vlot in de jurk, maar daar stond de rok rechtstreeks aan en dat ging recht naar beneden.

"Adieu taille, Hello zak."

Ik besliste een band tussen bovenstuk en rokdeel te stikken. Ik hoopte zo mijn bovenlichaam toch (optisch) te verlengen. Met de band eraan was het resultaat ok, maar mijn taille was nog steeds niet wat het moest zijn.
Het was intussen 4 dagen voor datum en ik voelde een lichte paniek opkomen.

Maar toen kwam E., reddende engel en ook wel mijn tante die eigenlijk naaister is. Zij vond de tijd en energie om -aan huis dan nog- enkele retouches te doen .

Ze haalde het hele ding weer uit elkaar, iets waar ik echt de moed niet meer voor had. Terwijl ik verder studeerde, stikte zij de nepen in het voorpand iets ronder uit, nam ze de plooien ook wat in, en versmalde ze de door mij verzonnen tailleband.

En terwijl ze dan toch bezig was, zette ze de rits ook even opnieuw in. Ik was te enthousiast geweest door bij mijn eerste 'afwerking' de rits in te korten, waarna de ritsstopper op de grond belandde en ik een zenuwinzinking nabij was. Ik slaagde erin de ritsdelen weer door de geleider te krijgen, maar zat daardoor bovenaan met een halve centimeter verschil. Afwerking nihil dus.

En toch bleef ik geloven dat het zou goed komen. Ben ik blij dat ik dat deed.












Want eens af, blijkt het de miserie allemaal waard. De rushes, de kleuren, de lengte... Ze zit precies goed. Ik kon trots en zonder dress-issues feesten.
Een matching Eloleo-blom in mijn ingevlochten haar, en een keischoon pré-verjaardagskado van mijn schoonzus maakten het plaatje compleet.
Ik ben echt verliefd op mijn ring, bedankt H!

Ps: Bedankt zus voor de foto's!

Outfits - Moda Fabrics

Ja kijk. Eens gevloekt, eens gejankt, en op naar iets leukers.


Nichtje M. wou graag een rokje. En dan liefst eentje dat leek op dit.
Ze lijkt er wel tevreden mee. Ik laat de foto's voor zich spreken.

Opgelet - niet voor watjes.

Wat kan ik zeggen - het zit in de familie?
Wegens gebrek aan paspel stikte ik biais tussen het boven-en onderdeel, dat ik nog eens topstitchte. Ik heb geen close-up foto's, maar dat gaf best een deftig resultaat - U kan mij op mijn woord geloven.

Met dank aan Tante W. voor de foto's.

Witte vlag

3-0. Niet voor mij, helaas. Wel voor de heren die gisteren buit maakten op mijn kap.
Als in: de ruit van onze vervangwagen inslaan terwijl het nog licht is, om vervolgens met mijn laptoptas te gaan lopen. 1-0

Na reeds 2 minuten kwam het besef. Mijn cursus. Mijn cursus die eigenlijk niet van mij was maar die zo perfect samengevat was, voorbeeldvragen incluis, dat ik die 15cm rugbreedte niet meer schrikwekkend vond. Weg, gejat, gepikt.  2-0

En dan, nog iets later, begint het te dagen dat echt àlles weg is. Foto's, muziek, patronen (zelfs mijn Van Katoen-patronen), ideeën, een stuk thesis, brieven, documenten, filmpjes... Drieëneenhalf jaar van mijn leven. Ik hoor U denken: neemt U dan geen  back-up? Oh jawel, regelmatig zelfs. Naar een bijzonder verdienstelijke harde schijf. Laat ons besluiten dat zij keurig in de tas zat. 3-0

Dus vandaag hang ik mijn witte vlag uit. Verslagen, lamgelegd, met de grond gelijk gemaakt.

En dan denk je: "Had ik maar..." en is het te laat. Ben ik dan echt zo naïef dat ik me veilig voelde in mijn eigen stad? Volgens de heren in het blauw wel. "Gent wordt nen marginalen stad, madammeken. Dat is hier elken avond schering en inslag."

Gent, mijn geliefde Gent. Ik zie U tijdelijk minder graag.




Maar ik kom het wel te boven, denk ik.

DDD*

*Die dag dat

Omdat ik echt zwaar faal in het bijhouden van dagboeken
Omdat het leuk is om later terug te lezen
Omdat mijn agenda reeds volstaat met doorschrapte (vergeten en weer verzette) afspraken
Omdat ik mijn blog beter onderhoud dan mijn Lief
Omdat ik niets kan onthouden
Omdat ik niets wil vergeten

Kortom: redenen genoeg om van hier een plek te maken die ik me nog lang kan herinneren. Hopelijk.

In the Navy

Omdat zijn vrouw ook iets mocht krijgen.

Patroon tekende ik zelf. Binnenin voorzag ik een zijvakje en een ruimte om een pen of twee in kwijt te kunnen.

Handvaten - Pippoos.
Ribvelours - een oude hemdvan Het Lief
Streepjes - Ikea

Rode voering - Koekepeertje

Anker haakte ik uiteindelijk zelf nadat ik een half uur vruchteloos naar een patroontje had zitten zoeken.

Flocken for foreigners

Mijn vader heeft een vriend. Nuja, meerdere. Maar die ene is een beetje speciaal, want hij komt uit Turkeye. G. is kweetniehoesympathiek en mijn vader kent hem van een AFS-avontuur. Net zoals mijn moeder G's vrouw kent. Ook van dat avontuur.

Nu is G. in het land, en wij kregen een kado van zijn vrouw. En dus wilden wij iets terug meegeven op den vlieger richting Turkeye. Voor zijn zonen. En voor hem.
Mijn moeder hield keek me aan met van die puppy-ogen, en ik ging aan het flocken.

Snorren voor G, en Raybans voor de zonen. Dat ideetje vond ik hier.
Van de snorren heb ik uiteraard nog de negatiefjes over, dat ziet U nog wel een keer verschijnen. Want snorren blijf ik cool vinden.

En ps: die hangmat daar, waar U jaloers van bent, daar blok ik in, jawel. Hoera!