Stilte voor de storm.

Het is hier stil geweest. Ik weet het. Ik denk er soms aan, aan bloggen, maar dan ontbreekt de zin me, of zie 'the bigger picture' niet meer.

Het is een vreemd gevoel als je weet dat de storm er zit aan te komen, maar dat je niet weet wanneer je je luiken moet sluiten, of wanneer je thuis moet blijven.

Het probleem is dat ik niet thuis blijf, we vertrekken volgende week richting India. En we weten niet wanneer de storm komt, de dokters kunnen geen uitsluitsel geven. Het enige dat vaststaat is dat mijn immer-sterke grootvader opnieuw gegrepen werd door kanker. Eentje waar ze niets meer aan kunnen doen. En het doet pijn, iemand die je graag ziet zien uitbloeien. Het doet pijn, om mijn grootmoeder te zien vechten voor elke seconde genot die ze hem nog kan geven. De energie quasi zien verdampen en elke keer stilletjes afscheid nemen, dat kruipt onder je vel. Weten dat het de cirkel van het leven is, maar het nog niet aanvaarden.

Als oudste kleinkind had ik het privilege jarenlang kind aan huis te zijn bij mijn grootouders. Al zijn we dat alle acht, ik denk dat ik het voordeel had een stel grootouders te hebben dat nog een pak jonger was dan toen nummer acht werd geboren. Uitstapjes naar zee, pannenkoeken bij Moeder Siska, dubbelvla bij 'Bobonne', het zijn herinneringen die ik stuk voor stuk koester.
Maar als kind droom je ook, van de prins op het witte paard en trouwen in het wit en kindjes krijgen en huizen bouwen en verre reizen maken. Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik vertelde mijn grootouders honderduit over Het Lief, het huis, en als ik er nu over denk kan ik me eigenlijk geen belangrijke gebeurtenis voorstellen zonder hen erbij.

Dus ik neem even tijd en laat ik het hier wat rusten, om te genieten van elk moment dat we nog krijgen, om met een klein hartje mijn valies te maken, om met alle moed die ik heb iedereen uit te zwaaien. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik nog de kans krijg om hem over Indië te vertellen.

Tot later,

Sieselaajn