34 dagen.

34 dagen.
Zo lang is hij er al niet meer.
En het brandt nog elke dag, elk uur, bij elke gedachte. Het brandt achter mijn ogen maar het brandt vooral in mijn hart.

Zoveel herinneringen, zoveel liefde.
Zoveel trots en zoveel geduld.
Zoveel geluk, en tegelijk zoveel verdriet.

Verdriet, omdat 12.000km niet de beste afstand is om afscheid van iemand te nemen. India was mooi, maar de reis had een wrange smaak. Zo'n telefoon, ook al voel je het aankomen, dat krijgt je klein, en heel stil.

Geluk, omdat ik hem niet verder zag aftakelen. Omdat ik mooie herinneringen over houd. Omdat hij zo'n fantastische grootvader voor ons was.

Maar vooral, tonnen dankbaarheid.
Voor de gedichtjes op mijn verjaardagskaarten, alle 24.
Voor de tekeningen in mijn poëzieboek.
Voor de aanmoedigingen bij elke repetitie.
Voor het schepje erbovenop, blind van de trots.
Voor de levenslust, die zo aanstekelijk werkte dat we hoopten er wat van terug te geven.

Maar de tijd was op, het vat leeg en de kaars uit.

Onze Pepe, hij laat ons allemaal verslagen achter. Het schip is zijn eerste stuurman kwijt. We dragen emmertjes water naar de zee en bouwen dijken om er sterker uit te komen.

Zo graag gezien, door iedereen.



Maar vooral door ons.

J.B.
10-09-1930
11-09-2012