Hoe het met dat huis is gesteld?

Met deze woorden in gedachten gingen wij een tijdje geleden met de verbouwingen van start. Een tijdje geleden is misschien een understatement. Een jaar of twee is nu niet bepaald nog 'een tijdje' te noemen. Achteraf gezien hadden we beter een andere leuze gekozen. Iets als 'wat ge zelf doet gaat sneller vooruit' waarop karma niet zo hard had backgestriked.
Pasop, niet dat wij daar niets uitvreten, wij spenderen daar veel tijd aan trial and error, met geleidelijke winst. Dat klinkt bijna als een belegging. Dat huis bleek wat meer renovatie nodig te hebben dan oorspronkelijk gepeinst.  De laatste maanden was het  wat minder trial en wat te veel error en daar ga ik van vloeken, zeg ik U!

Het moet begin december geweest zijn, ik in volle thesis-strijd en Het Lief in dat huis dus.
 
Zij: -neemt de telefoon op want dat blijkt zo te gaan als ge dingen in italic typt- 'Ha Lief, hoe gaat dat ginder, schiet ge wat op?'
Hij: -met donkere stem- 'Neen.'
Zij: -voelt de bui al hangen maar doet nog een verwoede poging tot misplaatste humor- 'Weer op uw vingers geklopt dan?'
Hij: 'Was het dat maar! Dat regent hier langs alle kanten binnen!'
Zij: -herinnert zich iets over buren die een zadeldak gingen plaatsen en gebeld hadden of ze de schouw mochten afbreken waarop Het Lief had geantwoord dat hij dat liever niet besprak terwijl hij in het buitenland zat en vriendelijk had verzocht de werken uit te stellen tot nader overeenkomst in het daaropvolgende weekend- 'Miljaar, ons schouw of wat?'
Hij: 'Neen, het lekt vanvoor en vanachter en met de emmers tegelijk.'

Waarop zij dingen uitkraamde die niet bepaald voor publicatie vatbaar zijn.
Waarop hij zoals gewoonlijk ijzig rustig bleef.
Waarna de aannemer werd verzocht zijn stelling van het vernielde dak te halen.
Waarop de aannemer een lapmiddel aanbracht en vervolgens van de aardbodem verdween.
Waarna de verzekering een spelletje van het kastje naar de muur speelde.
Waardoor er nu een externe expertenfirma mee bezig is en ons dak - drie maanden na datum- nog steeds lekkage vertoont.

Als ik nu zeg dat onze kelder ineens ook wat last kreeg van natte voeten dan vergeeft U mij misschien mijn tanende enthousiasme om de voortgang hier wat te demonstreren.

Maar bon. In juni vertrekt Het Lief vier maanden richting Libanon, dus dat huis moet af. Hoezeer ik Hotel Mama ook waardeer, dat is niet de meest geschikte plek om 4 maanden militaire weduwe te gaan spelen. Ik jank dan bij gelegenheid eens wat af en ben bij vlagen niet voor rede vatbaar, voor de rest zijn we dat intussen wel gewoon.
Er wordt hier tussen de tegenslagen door toch nog stevig doorgewerkt op de verdieping die tot op heden nog de minste hiaten vertoonde: 't gelijkvloers.
De afgelopen maand zetten wij muren, kreeg ik een hamer op mijn kop, verniesden wij ons bekans van de hoeveelheid isolatievezels die onze neusgaten passeerden -om over de jeuk nog te zwijgen- maar het was het allemaal waard want onze werf wordt achter ons uren een huis.

De hal, het toilet, de keuken, de bergruimte en de traphal krijgen vorm. De living bestaat uit den overschot, dus technisch gezien krijgt dat ook vorm. Ik waag mij tegenwoordig wel eens aan een plamuurselken, dat heeft wel wat voeten in de aarde want dat is precies niet simpel en duidelijk niet uitgevonden door een vrouw.

Intussen schuim ik het net af op zoek naar potentiële kleurencombinaties die mijn haar niet doen recht komen en mijn relatie niet doen stranden.

Het leven van een verbouwer is schoon zeggen ze.
Volgens mij geldt dat alleen als't af is.