Adieu!

Ik zou veel kunnen schrijven, maar ik spaar m'n woorden voor op een ander.

Ik geef er hier de brui aan, maar ik ga voor een fresh start. Eentje op een ander adres.
Als je mij en de kindjes (oh ja, ik heb er twee intussen) verder wil volgen, verwijs ik u graag door naar hier.

Ik wil jullie bedanken voor het trouw op post blijven.

Alle liefs,

Celine

Stoere beren.

Toen ik dit bij haar zag verschijnen, viel ik als een blok voor de geo-beren die op dat schoon Ole-exemplaar blonken.

Gezien ik bij de bestelling van onze doopsuiker-stof een weinig plezant Spoonflower-douane-souvenierke meekreeg, stond ik er niet voor te springen om zelf nog een bestelling te plaatsen. Ik gooide de baby in de strijd en schooide om haar overschotje.

Ik weet niet of het de baby was of gewoon haar immer-goed hart, maar mijn knuffelbeer blinkt nu wel maar schoon in zijn nieuwe pyjama.

Kiind gaat uit van kleine babies. Onze 'ik-draag-nog-steeds-56-Astor' kan maar net in deze 62. Qua ledematen kan het nog zijn, maar het lijfje valt echt kort. Boe-hoe.

En vergeet knuffels, lichtjes en een mobiel boven die wieg, die kaartjes, da's veel interessanter!

Onvoorwaardelijke liefde.

Daar lag ik dan.
Een klein warm, nat mensje op m'n bibberende lijf. In mijn zetel. Helemaal ondersteboven door de oerkracht die mijn lijf zomaar ergens vandaan toverde. Zeven uur en achttien minuten en hup, ik werd moeder.

Onvoorwaardelijke liefde voor iemand die je nog nooit hebt ontmoet, ik vind dat een straf gegeven. Maar God (en ja, voor één keer past dat hier wel), hoe week word ik bij elke blik op dat kleine ventje…

Astor Hannes Miel

Negentien oktober tweeduizendveertien

Knuffeldekens.

Onze vriendenkring breidt uit dat't niet meer schoon is. En baby's, die moeten geknuffeld worden en verpakt in gouden doekskes.

Nu staat het goud wel wat duur, dus ging ik voor een zacht alternatief. En terwijl ik dan toch bezig was, maakte ik de onze ook eentje.

Uiltjes met gele paspel voor Jannes, en een stofje in de kleuren van ons interieur en een gouden randje voor mini-Pauwels.
De stof, zowel de katoentjes als de nicky velours, haalde ik bij de Stoffenkamer.

Bekentenissen.

Het is hier precies wat stillekes geweest.
Een heel jaar of zo. En misschien ook wel wat langer.

Ik had er zo m'n redenen voor. Soms primeerden bepaalde zaken boven hobby's, er viel immers nog een verbouwing af te werken. Bovendien zat het Lief in een ver land en stond ik er voor was-, plas-, en verbouwperikelen alleen voor. Toen het Lief uiteindelijk thuis kwam gingen we op reis, deden we een laatste eindmeetsprint in ons huis en voor ik het wist gebeurde dit.

En toen ging alles een beetje snel zo. Ik sukkelde wat met mijn rug en gal, moest wat sneller dan voorzien thuisblijven en toen was't alweer zomer en was dat jaar gepasseerd.
Inmiddels zou de buikbewoner al een 4-tal dagen onder ons moeten geweest zijn, maar hij/zij heeft wat van z'n moeder, uitstelgedrag vanaf dag 0. Dat belooft.

Dus kijk, U weet dat ik nog leef. En ik zal hier en daar een rechtzettingske doen, wat betreft de afwerking van ons huis, of achterstallige blogs over afgewerkte naaiprojectjes.

En ik kom die baby wel eens showen, liever vroeg dan laat...